كسي كه بيش از هر كسي به صبوري و مدارايِ ما احتياج داره خودِ ما هستيم . گاهي بايد مثل مادري مهربون توي گوش و ذهن و روانمون زمزمه كنيم كه همه ي اين نشدن ها و قفل شدگي ها تنها بخشي از مسيرِ شدن ها و رسيدن هاست. خيلي بيشتر از محيط وَ اطرافيانمون به دست نوازش و محبت و مداراي خودِخودمون محتاجيم. ما محتاجيم خودِمهرباني در ما هوشيار باشه كه در پسِ اشتباهات و ترس ها و شكست ها و .مون ما رو نوازش كنه و يادآورِ قدرت عظيم ما و زندگي (خدا) بشه.
سلام امروز داشتم فكر ميكردم كه چندبار جايي كه نبايد سكوت كردم ؟و بعدش بار ها و بار ها توي ذهنم مرورش كردم و حرص خوردم . چندبار به خاطر همين سكوتاي لعنتي،بي احترامي ها و حسادت هاي غير مستقيم رو تحمل كردم؟ دليل دقيقش رو نميدونم،ولي يه قولي به خودم دادم امروز كه اين خصوصيت رو تا آخر امسال اصلاحش كنم، چون واقعا ازين وضعيت خسته شدم اينكه مدام توي ذهنم گفت و گو دارم و عصباني و اذيت شم. تا آخر امسال هر چيزي كه در اين مورد ياد گرفتم و هر راه حل خوبي كه پيدا
درباره این سایت